رویای گم شده

دست از سرش بردار . بگذار همانی که هست ، باشد . تعاریف این روزگار چندان نسبتی با انسان ندارند ، اگر مثل حالایی ها نیست ، خودش را گم نکرده است . بگذار زندگی کند ...

روز را با تکاپوی نفس های من آغاز کن

با صدای شر شر آب در نهرهای کنار گذرگاه

با منخرین گشاده ی بره ها در علفزاران بی مرز

دستی بر گرده ی گربه های اردی بهشت بکش

لختی پس از گم شدن میان سنبله های گندم 

چاشتی در انتهای زمین  بگستران  و

تا خروس ها به خود بیایند

سینه کش سپیده را از پاشنه در کن ....

آنها دنیا را تسخیر کرده اند . دیگر حرف زندگی در میان نیست . فقط داعش ، مرگ ، نادیده گرفتن زنان ، فساد ، تصویر زمین سوخته ای که در آخرین نگاه اسرا پیش از سربریدن ، ثبت می شود ...همه جا به جز مرگ و تبانی و تباهی حرفی نیست . کروبی هم شاید با قطع امید از تشریح بی امان اوضاع یک اقدام را در دستور کار قرار داده است ؛ "از دانه طمع ببر برستی از دام" ...